خسته شدم

اون حلقه که تو دستته ،
طناب اعدام منه
ستاره ی غرق به خون
تو سفره ی شام منه
تو اون جا غرق زندگی ،
من این جا غرق مردنم
مثل یه دیوونه دارم اشک
می ریزم ، جون می کنم

با تو هستم

باتو هستم
اگر روزی دانسته یا ندانسته به احساس من خندیدی

ویا از روی خود خواهی فقط خود را پسندیدی

اگر من مهربان بودم و تو نامهربان بودی

برای دیگران سبز و برای من خزان بودی

گناهت را نمی بخشم

بی وفا

سلام ای بی وفا،ای بی ترحم

سلام ای خنجر حرفای مردم

سلام ای آشنا با رنگ خونم

سلام ای دشمن زیبای جونم

بازم نامه میدم با سطر قرمز

آخه این بارنوشته شده من باتو هرگز

نمی خوام حالتو حتی بدونم

تعجب می کنی آره همونم

همونی که زمونی قلبشو باخت

همون که از تو یک بت،یک خدا ساخت

همونی که برات هر لحظه می مرد

که ذکرنامتو بی جون نمی برد

همونم که می گفتم نازنینم

بمیرم اما اشکاتو نبینم

همون که دست تو،مهر لباش بود

اگه زانو نمی زد غم باهاش بود

حالام آروم نشستم روی زانوم

ولی دیگه گذشت اون حرفا ،

…عجب می کنی آره عجیبه

می خوام دورشم ازت خیلی غریبه

خیال کردی همیشه زیر پاتم؟

با این نامردمیت بازم باهاتم؟

برات کافی نبود حتی جوونیم

تموم شد آره گم شد مهربونیم

دیگه هرچی کشیدم بسه ...

نمی بینیم همو این خوبه،بهتر

دیگه بسه برام هرچی کشیدم

فریبی بود که من از تو ندیدم

دروغی هست نگفته مونده باشه؟

کسی هست تو خیال تو نباشه؟

عجب حتی دریغ از یک محبت

دریغ از یک سر سوزن صداقت

دریغ از یک نگاه عاشقونه

دریغ از یک نگاه بی بهونه

نه نفرینت چرا،این رسم ما نیست

اگرچه این چیزا در شما نیست

گل بیتا چرا اخمات تو هم شد؟

چیه توهین به ذات محترم شد؟

دیگه کوتاه کنم بایک خداحافظ

که عشق ما رسید به سد هرگز

 

میان تاریکی

میان تاریکی ترا صدا کردم

سکوت بود و نسیم که پرده را میبرد

در آسمان ملول ستاره ای می سوخت

ستاره ای می رفت ستاره ای می مرد

ترا صدا کردم ترا صدا کردم

تمام هستی من

چو یک پیاله ی شیر میان دستم بود

نگاه آبی ماه به شیشه ها می خورد

ترانه ای غمناک چو دود بر می خاست

ز شهر زنجره ها چون دود می لغزید

تمام شب آنجا میان سینه ی من

کسی ز نومیدی نفس نفس می زد

کسی به پا می خاست کسی ترا می خواست

دو دست سرد او را دوباره پس می زد

تمام شب آنجا ز شاخه های سیاه

غمی فرو می ریخت کسی ترا می خواند

هوا چو آواری به روی او می ریخت

درخت کوچک من به باد عاشق بود

به باد بی سامان

کجاست باد ؟؟؟کجاست باد؟؟؟؟؟

                                                       «فروغ فرخ زاد»

چه زیباست...

 چه تلخ و غم انگیز است دور از تو بودن و برای تو گریستن

و برای تو ماندن... به پای تو بودن... و به عشق تو سوختن  

ای کاش می دانستی بدون تو مرگ گواراترین زندگیست

... !

بدون تو و به دور از دستهای مهربانت زندگی چه تلخ و ناشکیباست

چه زیباست بخاطر تو زیستن

... ! ...

ثانیه ها را با تو نفس کشیدن ... زندگی را برای تو خواستن

چه زیباست عاشقانه ها را برای تو سرودن

... ! ... !

بدون تو چه محال و نا ممکن است زندگی

چه زیباست بیقراری برای لحظه ی آمدن و بوئیدنت

برای با تو بودن و با تو ماندن ... برای با هم یکی شدن

کاش به باور این همه صداقت و یکرنگی می رسیدی

ای کاش می دانستی مرز خواستن کجاست

... ! ... ! ... ! ! ...!!!

و ای کاش می دیدی قلبی را که فقط برای تو می تپد

 

ساده میگویم...

ساده می گویم عزیزم دل بریدن ساده نیست
چشمهای مهربانت را ندیدن ساده نیست

از زمان رفتنت خورشید را گم کرده ام
ناله های ابر را هر شب شنیدن ساده نیست

به خاطر روی زیبای تو بود
که نگاهم به روی هیچ کس خیره نماند
به خاطر دستان پر مهر و گرم تو بود
که دست هیچ کس را در هم نفشردم
به خاطر حرفهای عاشقانه تو بود
که حرفهای هیچ کس را باورنداشتم
به خاطر دل پاک تو بود
که پاکی باران را درک نکردم
به خاطر عشق بی ریای تو بود
که عشق هیچ کس را بی ریا ندانستم
به خاطر صدای دلنشین تو بود
که حتی صدای هزار نی روی دلم ننشست
و به خاطر خود تو بود
فقط به خاطر تو...